Nieszkodliwa prokurator Ewa Wrzosek

Prawnicy to jedna z tych grup zawodowych, która ściga się politykami w komplikowaniu rzeczy prostych i upraszczaniu rzeczy skomplikowanych. Po takich zabiegach biedny obywatel może się całkiem pogubić i choćby niepostrzeżenie wylądować w celi. Jednym z przykładów komplikowania rzeczy jest stopniowanie tak zwanej społecznej szkodliwości czynu. W języku codziennym coś jest bardzo szkodliwe albo mało szkodliwe, ewentualnie średnio szkodliwe. W języku prawa istnieje niska i znikoma społeczna szkodliwość czynu, co wydaje się subtelną różnicą, ale tak nie jest i dopiero konsekwencje prawne pokazują zasadniczą różnicę.

Jeśli prokuratura lub sąd uzna, iż wystąpiła znikoma społeczna szkodliwość czynu to jest to równoznaczne, iż nieszczęśnik podejrzewany o popełnienie przestępstwa ostatecznie przestępstwa nie popełnił i w takim przypadku umarza się postępowania na mocy art. 1 § 2 k.k. i 17 § 1 pkt 3 k.p.k. Wystarczy jednak pójść jeden mały krok dalej, w stronę niskiej szkodliwości i wówczas mamy do czynienia z przestępstwem lub wykroczeniem, pomimo tego sąd może odstąpić od ukarania lub warunkowo umorzyć postępowanie na zasadzie art. 17 § 1 k.k. w zw. z 115 § 2 k.k. Z powyższego wynika, iż znikoma społeczna szkodliwość czynu z mocy prawa wyklucza przestępstwo i karę, natomiast niska już jest przestępstwem chociaż nie musi skutkować skazaniem i zasądzeniem kary? Niezwykle to skomplikowana materia, ale dla wszystkich prokuratora, sędziego, czy adwokata jest to chleb powszedni, bo te dwie podstawy prawne wcale nie są rzadkością.

W kontekście przedstawionych artykułów i paragrafów, jak również praktyki sądowej i prokuratorskiej, postanowienie o umorzeniu postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynu nie powinno dziwić. Takich postanowień sady i prokuratury wydały setki, jak nie tysiące, niemniej jednak zawsze towarzyszyć temu powinna wnikliwa analiza stanu faktycznego, okoliczności i statusu osoby, która miała się dopuścić naruszenie prawa. Bez pogłębionej kwerendy łatwo zaważyć, iż od prokuratora społeczeństwo i instytucje państwowe, w tym wymiar sprawiedliwości, oczekują wypełnienia najwyższych standardów. Znikoma społeczna szkodliwość czynu może wystąpić wówczas, gdy głodna i zdesperowana emerytka wyjdzie z dyskontu bez płacenia za podstawowe produkty żywnościowe, choć i z tym klasycznym kazusem różnie bywa.

Nie sposób jednak zaakceptować sytuacji, w której to pani prokurator, a zatem osoba stojąca na straży prawa, łamie to prawo i po tym fakcie inny prokurator korzysta z furtki znikomej społecznej szkodliwości czynu, aby koleżankę wyciągnąć z bardzo poważnych kłopotów prawnych i zawodowych. Dokładnie taki skandal wydarzył się w dniu 12 grudnia 2025 r., kiedy to prokurator Wydziału Spraw Wewnętrznych Prokuratury Krajowej postanowił umorzyć śledztwo w głośnej sprawie z 2023 roku z udziałem prokurator Ewy Wrzosek. Pani prokurator Prokuratury Rejonowej Warszawa-Mokotów w Warszawie miała się dopuścić:

(…) przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza publicznego, prokuratora, polegającego na podejmowaniu czynności w postępowaniu cywilnym z naruszeniem przepisów rangi podustawowej oraz regulacji o charakterze wewnętrznym, w szczególności poprzez sporządzanie i kierowanie do sądów pism procesowych z pominięciem obowiązujących zasad ich dekretacji, rejestracji i ekspedycji, a także z naruszeniem zasad adekwatności miejscowej (czyn z art. 231 § 1 k.k.).

Prokurator prowadzący postępowanie uznał, iż do naruszenia prawa doszło, ale na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. (znikoma społeczna szkodliwość czynu), postępowanie umorzył. Innymi słowy w ramach „przywracania praworządności” wolno łamać prawo, bo koledzy prokuratorzy z tego samego frontu „demokracji walczącej” zawsze wyciągną pomocną dłoń. Tym bardziej jest to pewne, iż Prokurator Generalny czule objął prokurator Ewę Wrzosek swoim „praworządnym” i „demokratycznym” ramieniem.

Nie wierzymy nikomu, nie wierzymy w nic! Patrzymy na fakty i wyciągamy wnioski!