Miejskie historie okiem Anety Marciniak. Cukierki dla druhny Wandy

Kiedyś, przy pewnej szczepowej choince, ktoś dostał najpiękniejszy prezent. Historię opowiedziała Irena Lewińska. Szwalnia. Władze chcą wykorzystać coraz większy głód w obozie do zwiększenia produkcji. Tak, właśnie głód. SS Obescharführer Graf wchodzi na salę. - Słuchajcie więźniarki, pan Hauptsturmführer Opitz powiedział, iż o ile uszyjecie dzisiaj w nocy sto osiemdziesiąt płaszczy wojskowych, dostaniecie premię: czekoladę, cukier, mleko, suchary i owoce...

- To, co ukradli z przesyłki Czerwonego Krzyża – któraś mruczy pod nosem – dranie!

W szwalni pracują więźniarki różnych narodowości, większość z nich albo nigdy, albo ostatnio nie otrzymuje paczek, więc pokusa jest silna.

Niemki i Ukrainki zabierają się do roboty nie zważając na protesty Czeszek, Polek i Rosjanek. Funkcyjna popędza: Tamte szyją, to i wy musicie! Ręce i plecy bolą, słabo się robi od zaduchu, głowy pękają od warkotu maszyn, ale pod koniec zmiany sto osiemdziesiąt płaszczy leży gotowych. Teraz wszystkie oczy wpatrzone są w drzwi; oczy pełne oczekiwania.