Wyrzuty matki o brak pomocy dla chorego brata sprawiły, iż uciekłam z domu po szkole.

Matka nie przestawała mnie oskarżać o brak pomocy dla chorego brata. Po szkole spakowałam swoje rzeczy i uciekłam.

Kasia siedziała na ławce w parku w Krakowie, wpatrując się w liście wirujące w jesiennym wietrze. Telefon znów zadrżał w jej dłoni kolejna wiadomość od matki, Ewy: *Zostawiłaś nas, Kasia! Bartek jest coraz słabszy, a ty żyjesz, jakby nic się nie stało!* Każde słowo bolało jak nóż wbity w serce, ale Kasia nie odpowiadała. Nie potrafiła. W jej piersi kłębiły się wyrzuty sumienia, gniew i ból, ciągnące ją z powrotem do domu, który opuściła pięć lat temu. Wtedy, jako osiemnastolatka, podjęła decyzję, która na zawsze podzieliła jej życie na przed i po. Teraz, mając dwadzieścia trzy lata, wciąż zastanawiała się, czy postąpiła słusznie.

Kasia dorastała w cieniu młodszego brata, Bartka. Miał trzy lata, gdy lekarze zdiagnozowali u niego ciężką padaczkę. Od tamtej pory ich dom zamienił się w szpitalną salę. Matka, Ewa, poświęciła mu całą siebie: leki, lekarze, niekończące się badania. Ojciec zaś spakował walizki, nie wytrzymując presji, zostawiając Ewę samą z dwójką dzieci. Siedmioletnia Kasia stała się niewidzialna. Jej dzieciństwo rozmyło się w codziennej opiece nad Bartkiem. *Kasia, pomóż mi z Bartkiem*, *Kasia, nie hałasuj, nie możesz go denerwować*, *Kasia, poczekaj, teraz nie pora*. Czekała cierpliwie, ale z każdym rokiem jej własne marzenia oddalały się coraz bardziej.

W wieku nastoletnim Kasia nauczyła się być praktyczna. Gotowała, sprzątała, pilnowała Bartka, gdy matka biegała po szpitalach. Koleżanki z liceum zapraszały ją na wyjścia, ale odmawiała w domu zawsze była potrzebna. Ewa chwaliła ją: *Jesteś moim oparciem, Kasia*, ale te słowa nie dawały jej ciepła. Widziała, jak matka patrzy na Bartka z miłością i rozpaczą i rozumiała, iż nigdy nie dostąpi takiego samego spojrzenia. Nie była córką, ale pomocnicą, której rolą było odciążać rodzinę. Głęboko kochała brata, ale jej miłość była zmącona zmęczeniem i goryczą.

W maturalnej klasie Kasia czuła się jak cień. Rówieśnicy rozmawiali o studiach, imprezach, planach na przyszłość, a ona myślała tylko o rachunkach za leki i łzach matki. Pewnego dnia, wracając ze szkoły, zastała Ewę w rozpaczy: *Bartek potrzebuje nowego leku, a nas nie stać! Musisz nam pomóc, Kasia, znajdź pracę po maturze!* Wtedy coś w niej pękło. Spojrzała na matkę, na brata, na ściany, które ją dusiły od zawsze, i zrozumiała: jeżeli zostanie, zniknie na zawsze. Cierpiała, ale nie mogła już być tym, czego od niej oczekiwano.

Po maturze Kasia spakowała plecak. Zostawiła kartkę: *Mamo, kocham was, ale muszę odejść. Wybacz mi.* Za oszczędności z dorywczych prac, dwa tysiące złotych, kupiła bilet do Warszawy. Tamtej nocy, siedząc w pociągu, płakała, czując się jak zdrajczyni. ale w jej sercu biło też coś nowego nadzieja. Chciała żyć, studiować, oddychać, nie myśląc o szpitalnych korytarzach. W Warszawie wynajęła miejsce w akademiku, została kelnerką, zapisała się na wieczorowe studia. Po raz pierwszy poczuła się jak człowiek, a nie trybik w maszynie.

Ewa nie wybaczyła jej. Przez pierwsze miesiące dzwoniła, krzyczała, błagała: *Jesteś egoistką! Bartek cierpi bez ciebie!* Jej głos ranił Kasię jak ostrze. Wysyłała pieniądze, gdy mogła, ale nie wróciłaby już nigdy. Z czasem rozmowy stały się rzadsze, ale każda wiadomość była pełna oskarżeń. Kasia wiedziała, iż Bartkowi jest coraz gorzej, iż matka jest wykończona, ale nie mogła już dźwigać tego ciężaru. Chciała kochać brata jak siostra, nie jak pielęgniarka. Mimo to, za każdym razem, gdy czytała słowa matki, pytała siebie: *Gdybym została, kim bym teraz była?*

Dziś Kasia układa sobie życie. Ma pracę, przyjaciół, plany studiów magisterskich. ale przeszłość ją dogania. Myśli o Bartku, o jego uśmiechu w dni, gdy czuł się lepiej. Kocha matkę, ale nie zapomni skradzionego dzieciństwa. Ewa wciąż pisze, a każda wiadomość jest jak echo domu, który porzuciła. Kasia nie wie, czy kiedykolwiek wróci, czy znajdzie słowa, czy będzie możliwe pojednanie. ale jedno jest pewne: tamtego dnia, gdy pociąg uniósł ją z dala od Krakowa, ocaliła samą siebie. I ta prawda, gorzka jak piołun, daje jej siłę, by iść dalej.