Will Mellor powraca do skandalu pocztowego w nowym filmie dokumentalnym BBC

W noc przed zaproponowaniem Willowi Mellorowi roli w telewizyjnym dramacie opowiadającym o skandalu na poczcie rozważał całkowitą rezygnację z aktorstwa.

Od kilkudziesięciu lat jest znaną twarzą na brytyjskich ekranach, ale liczba jego prac zaczyna się zmniejszać.

Jednak następnego dnia zadzwonił do niego agent i zaproponował mu rolę byłego poczmistrza Lee Castletona w serialu ITV Mr Bates vs. the Post Office.

Wkrótce zdał sobie sprawę, iż ta rola jest ważniejsza niż jakakolwiek inna, którą grał wcześniej – i iż zmieni całe jego życie.

Dwadzieścia pięć lat po pierwszych wyrokach skazujących za kradzieże i oszustwa czteroczęściowy serial wzbudził niespotykane dotąd szerokie zainteresowanie opinii publicznej skandalem pocztowym.

W raporcie szczegółowo opisano doświadczenia niektórych z setek kierowników poczty, którzy zostali oskarżeni o nieprawidłowe informacje z systemu komputerowego Horizon, opisane jako największe poronienie Wielkiej Brytanii we współczesnej historii.

Poczta skierowała wiele spraw do własnego sądu, w latach 1999–2015 postawiła zarzuty 700 osobom.

Kilku niewinnych naczelników poczty trafiło do więzienia, a wielu z nich popadło w ruinę finansową.

Lee, były zastępca naczelnika poczty w urzędzie pocztowym Marine Drive w Bridlington w Yorkshire, po przegranej sprawie próbował bronić się przed Wysokim Trybunałem przed oskarżeniami o kradzież pieniędzy i zbankrutowanie.

„Nie wiedziałem nic o skandalu, zanim przeczytałem scenariusz” – powiedział Will.

„Jak wiele osób, czytałem pewne rzeczy, słyszałem pewne rzeczy – dotyczyło to wadliwego systemu komputerowego i nie wydawała mi się to porywająca historia.

„Ale kiedy zobaczysz wpływ tego i zdasz sobie sprawę, jak odizolowani byli ci ludzie, jak sprawiono, iż poczuli się, jakby byli jedyni, jak niewinni ludzie poczuli się jak przestępcy – nie tylko przez pocztę, ale czasami przez ich własne społeczności — myślę, iż społeczeństwo naprawdę to odczuło i w rezultacie zareagowało”.

Poczta przekazała BBC, iż przeprasza za cierpienia, jakie spowodowała tak wielu osób, dodając, iż w tej chwili współpracuje z naczelnikami poczty i „jest zaangażowana w przekształcenie organizacji”.

W ramach filmu dokumentalnego poznał ludzi z całej Anglii, których życie zostało zniszczone przez skandal, i usłyszał, jak próbują zacząć żyć dalej.

Wielu z nich nigdy wcześniej nie wypowiadało się publicznie na temat swoich doświadczeń.

Jedną z takich osób była matka trójki dzieci, Stephanie Gibson, była pracownica poczty z South Bellow w hrabstwie Durham.

W 2007 roku Stephanie – wówczas 28-letnia – została oskarżona i postawiona przed sądem po tym, jak niesłusznie oskarżono ją o kradzież pieniędzy z oddziału, w którym pracowała.

Jej sprawa sądowa wraz ze zdjęciem trafiła na pierwszą stronę lokalnej gazety.

Po ośmiodniowym procesie Stephanie została uniewinniona, a sędzia powiedział jej, iż może opuścić sąd „bez plamy na swoim charakterze”.

„Powinienem być wtedy szczęśliwy” – powiedział Lowell przy filiżance herbaty w swojej kuchni.

„Chciałem po prostu wrócić do normalnego życia.

– To nie tak wyszło.

Wieczorem, gdy kładła dzieci spać, w jej okno wrzucono cegłę.

W ciągu następnych dni wylała na samochód środek do usuwania farby, opluła ją na ulicy i została odrzucona przez mieszkańców swojej społeczności.

Stephanie i jej młoda rodzina niemal natychmiast przeniosła się z okolicy w obawie o swoje bezpieczeństwo.

W rezultacie świat Stephanie zawęził się do tego stopnia, iż ​​jest nie do poznania – stała się odludkiem, opuszczającym nowy dom tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne.

„W przypadku Stephanie szokujący był czas, jaki minął od jej uniewinnienia” – powiedział Will.

„Nadal przeżyła poważną traumę i nie była w stanie ruszyć dalej – miało to wpływ na jej życie, życie jej dzieci, a choćby miejsce, w którym mieszkała.

„Wyobraź sobie, iż budzisz się każdego dnia i masz to na czubku głowy, podczas gdy wszyscy inni toczą się swoim życiem”.

Po tym, jak Stephanie opowiedziała o swojej ciężkiej próbie, zgodziła się, aby Will odwiózł ją z powrotem na ulicę, z której uciekła. Był to jej pierwszy raz od ponad 16 lat.

„Trzęsła się w samochodzie na drodze, trzymając się za drzwi” – ​​powiedział.

„To była reakcja fizyczna – widziałam, iż przez cały czas cierpi i przechodzi przez to wszystko”.

Ale spotkanie z mieszkańcem ulicy po przybyciu na miejsce zmieniło wszystko.

„Powiedział, iż były sąsiad przyszedł i uściskał Stephanie”.

„Emocje po prostu wypłynęły z niej, płakała, to było wyzwolenie, jakiego nigdy nie mogła zaznać.

„To było ogromne przeżycie i myślę, iż to dla niej pierwszy krok na drodze do powrotu do zdrowia. Mam nadzieję, iż teraz będzie mogła spać w nocy trochę lepiej i cieszę się, iż byłam tego częścią”.

Dokument zabiera także Willa do Gainsborough w Lincolnshire, aby spotkać się z bratem i siostrą Thomasem i Kitty Watsonami, dziećmi naczelnika poczty Fiony Watson.

Rodzina przeprowadziła się w te okolice, gdy Thomas i Kitty mieli odpowiednio osiem i dziesięć lat.

Rozkwitły w swoim nowym życiu w sercu lokalnej społeczności mieszkającej nad sklepem, co zostało wzmocnione otrzymaniem nagrody Poczty Roku.

Jednak już rok później skontaktowali się z nami audytorzy Poczty – i na rachunkach zniknęły pieniądze.

Następnie wszczęto wewnętrzne dochodzenie i formalne przesłuchanie.

„Matka miała wybór: przyznać się do winy, zostać przestępcą, mieć pracę, brak poczty, ale przez cały czas widywać się z dziećmi, albo pójść do więzienia i nie widywać się z dziećmi” – powiedział Will.

„Co to za opcja?”

To było druzgocące dla rodziny, ale nadchodziły gorsze wieści.

Podczas śledztwa u Fiony zdiagnozowano chłoniaka i niedługo potem zmarła, mając u boku swoje małe dzieci.

Will powiedział, iż kiedy spotkał braci, wyczuł, iż cierpią.

„Kiedy opowiedzieli mi swoją historię, było to wypisane na ich twarzach, zdałem sobie sprawę, iż to rodzina całkowicie rozbita.

„Ich matka zginęła jako przestępca, a za jej życia nigdy nie udowodniono jej niewinności.

„Nigdy tego nie odzyskasz i nie mogę sobie wyobrazić, przez co przeszli”.

Thomas i Kitty starają się stworzyć plan odszkodowań dla następnego pokolenia, aby zrekompensować dzieciom ofiar skandalu.

Departament Biznesu i Handlu powiedział BBC, iż zadośćuczynienie poczmistrzom i ich rodzinom, które ucierpiały, było priorytetem nowego laburzystowskiego rządu.

Rzecznik departamentu określił skandal jako „przerażający” i stwierdził, iż straty finansowe „są uwzględniane w różnych systemach odszkodowań”, a rodziny mogą ubiegać się o rekompensatę finansową w przypadku śmierci naczelnika poczty.

Will powiedział, iż ofiary, które spotkał podczas swojej podróży po Anglii w ramach filmu dokumentalnego Surviving the Post Office, zawsze były poza jego myślami.

„Ta historia pozostaje we mnie przez cały czas i czuję złość za każdym razem, gdy o niej mówię” – powiedział.

„Ludzie stracili życie, dzieciństwo, domy, ich czas został skradziony i nigdy go nie odzyskają”.

Jednak pomimo całego horroru, niesprawiedliwości i tragedii związanej ze skandalem pocztowym Will stwierdził, iż wierzy, iż fala wsparcia publicznego może pozytywnie zmienić życie tych, którzy ucierpieli.

„Z rozmów z Lee Castletonem wiem, iż jest on bardzo wdzięczny za wsparcie, jakie otrzymuje od opinii publicznej” – powiedział.

„I przez cały czas codziennie dostaję ten list – codziennie ktoś mnie zatrzymuje i mówi: «Brawo, poczta»”.

„Część mnie czuje się trochę winna – odegrałem w tym tylko małą część, jestem aktorem, który coś robi i jestem wdzięczny i wdzięczny, iż mogłem tego zrobić.

„Ale jestem dumna, iż ​​miałam okazję być częścią czegoś pozytywnego w tej sprawie, czegoś, co może dać ofiarom tego skandalu pewną nadzieję”.