Wyrzuciłam teściową z naszego domu i do dziś nie żałuję tej decyzji.

Tego dnia nie miałam czasu w długie rozmyślania. Decyzja zapadła nagle, ale nie zrodziła się z gniewu, ale z bólu, rozczarowania i wyczerpania, które gromadziły się latami. Wyrzuciłam teściową z naszego domu i dziś, gdy o tym opowiadam, nie żałuję tego.
Nazywam się Alicja. Mam trzydzieści sześć lat. Razem z mężem Piotrem stworzyliśmy naszą małą rodzinę: trójkę dzieci jedyną córkę Zosię oraz bliźniaków Jakuba i Kacpra. Nasze życie było pełne trudności, ale i miłości oraz wzajemnego wsparcia. Byliśmy szczęśliwi, aż pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Piotr zginął w wypadku samochodowym. Pamiętam ten telefon jak dziś: zimny głos pracownika szpitala kazał mi natychmiast przyjechać. Gdy dotarłam na miejsce, było już za późno. W tej chwili świat zawalił się na mnie. Zostałam sama z trójką dzieci, bez oparcia, którym był mój mąż.
W tamtych dniach współczułam mojej teściowej, Jadwidze. Była już starsza, a samotność mogłaby ją złamać. Jadwiga miała trudny charakter: surowa, często krytyczna, czasem nie do zniesienia. Mówiłam sobie: To matka Piotra. Dla jego pamięci muszę się nią zaopiekować, choćby to było trudne. Zaproponowałam więc, by zamieszkała z nami. Mimo iż miała zamężną córkę, Beatę, która mieszkała w sąsiednim mieście, nikt nie zaproponował, by do nich się wprowadziła.
Nasze wspólne życie nie było łatwe. Pracowałam, a cały ciężar domowych obowiązków spoczywał na mnie: opieka nad dziećmi, sprzątanie, rachunki wszystko. Pieniądze, które z trudem zarabiałam, chowałam zawsze do małej szufladki w szafie. Marzyłam, by stopniowo odkładać środki na przyszłość moich dzieci.
Ale coś było nie tak. Za każdym razem, gdy chciałam wyjąć pieniądze, było ich mniej, niż powinno. Najpierw myślałam, iż się pomyliłam. Potem, iż może coś przeoczyłam. Ale miesiąc za miesiącem działo się to samo. Im więcej odkładałam, tym więcej brakowało. Powoli traciłam rozum. Przez pół roku nie wiedziałam, kto je zabiera.
Aż nadszedł dzień, gdy wszystko wyszło na jaw. Miałam iść do pracy, ale źle się poczułam i postanowiłam zostać w domu. Zamierzałam trochę odpocząć i wyjść później. Nagle usłyszałam głos Jadwigi. Rozmawiała przez telefon. Nie chciałam podsłuchiwać, ale jej podniesiony ton zmusił mnie, bym się zatrzymała.
Rozmawiała z jakimś mężczyzną.
Tak, już wysłałam. Pieniądze muszą gwałtownie dotrzeć. Przekażesz je Beacie. Mówiła, iż chce kupić nowe meble
W tej chwili serce zamarło mi w piersi. Wszystko stało się jasne. Pieniądze, które ciężko zarobiłam, potajemnie wysyłała swojej córce Beacie. Pieniądze przeznaczone na przyszłość moich dzieci znikały, by poprawić życie innych.
Usiadłam i rozpłakałam się. Ale to nie były łzy bólu, tylko siły. Zrozumiałam: dość. Przez lata starałam się być cierpliwa, wyrozumiała, powtarzałam sobie: Ona też jest matką, też cierpi. Ale tego dnia pojęłam: nie mogę pozwolić, by okradała przyszłość moich dzieci.
Gdy wyszła z pokoju, stanęłam przed nią.
Jadwigo, wszystko słyszałam. Wiem, gdzie znikają moje pieniądze.
Spojrzała na mnie zaskoczona, próbując się tłumaczyć.
Alicja, nie rozumiesz Beacie tak wiele potrzeba. Chciałam tylko pomóc.
Patrzyłam jej prosto w oczy.
A moje dzieci? Pomyślałaś o nich? Sądzisz, iż Piotr, który teraz jest w niebie, chciałby, by przyszłość jego dzieci była okradana tylko dlatego, iż twoja córka chce nowe meble?
Jadwiga milczała. W jej oczach widziałam mieszaninę gniewu i wstydu. Ale dla mnie to nie miało znaczenia. Wypowiedziałam ostatnie słowa:
Ten dom już nie jest twoim miejscem. Spakuj rzeczy i wyjdź.
Tego dnia wyrzuciłam ją z naszego domu. Może niektórzy mnie zrozumieją, może nie. Ale jestem pewna, iż postąpiłam słusznie. Nie mogłam dłużej żyć z poczuciem niesprawiedliwości. Musiałam chronić moje dzieci, ich przyszłość, ich spokój.
Od tamtej pory jestem jedynym filarem rodziny. Tak, to trudne. Ale wiem jedno: jeżeli Jadwiga pewnego dnia zatęskni za wnukami i zechce je zobaczyć, nie zabronię tego. Dzieci nie są winne naszym konfliktom. Kochają babcię i nie odbiorę im tej miłości.
Lecz moja decyzja jest ostateczna. Nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś zabierał to, co ja i moje dzieci z takim trudem zdobywamy.
Dziś, opowiadając tę historię, chcę też usłyszeć opinie innych. Czy postąpiłam słusznie, wyrzucając teściową? Czy powinnam znów okazać współczucie, jak przed laty? Ale głęboko w sercu wiem: tym razem wybrałam adekwatną drogę.