To czas, by spotkać się z rekinami,” wyszeptała moja synowa, zanim zepchnęła mnie za burtę. Mój syn patrzył, uśmiechając się, gdy morze pochłonęło mnie bez śladu. Jego cel? Przejąć mój majątek wart dziesięć milionów dolarów.

„Czas spotkać się z rekinami”, szepnęła moja synowa, zanim zepchnęła mnie za burtę. Mój syn patrzył, uśmiechając się, gdy morze pochłonęło mnie bez śladu. Jego cel? Zagarnąć mój majątek wart dziesięć milionów złotych.

„Wyjście do rekinów”, wyszeptałem, gdy stąpiłem w pustkę. Bałtyk pochłonął mnie całego. Obserwowałem, jak niebieskie niebo znika powyżej, zastąpione przez zimne, duszące ramiona słonej wody. Ledwie się wynurzyłem, kaszląc i łapiąc powietrze, gdy zobaczyłem ich po raz ostatni mojego syna Michała i jego żonę Ewelinę opartych o poręcz jachtu, wznoszących kieliszki szampana w ironicznym toaście.

Mając siedemdziesiąt jeden lat, nie byłem już zwinnym „mężem małp”, ale lata porannych kąpieli w Sopocie nauczyły mnie szacunku do morza. Nogi paliły mnie, gdy wiosłowałem, ale przetrwanie nie było dla mnie wyzwaniem. Wspinając się od syna murarza, stałem się królem nieruchomości z fortuną przekraczającą dziesięć milionów złotych. A teraz moja własna krew wyrzuciła mnie za burtę jak niepotrzebny śmieć.

Od lat podejrzewałem, iż uśmiech Eweliny był bardziej wyrachowany niż ciepły. Chodziło o markowe ciuchy, zdjęcia na Instagramie i „plany na przyszłość” wypowiadane z sarkazmem. Michał, mój jedyny syn, błąkał się przez życie od studiów, przygniatały go luksusy. Wmawiałem sobie, iż dorośnie, iż stanie się twardym człowiekiem, jakim ja byłem. Ale tej nocy, w blasku świateł jachtu, zrozumiałem, iż jego kręgosłupem była ona Ewelina.

Słona woda piekła w oczach, gdy płynąłem w stronę ciemnej linii brzegu. Odległość była przerażająca, ale gniew ciągnął mnie mocniej niż prąd. Każdy ruch napędzała zdrada. Gdy godzinami później wylądowałem na kamienistej plaży, miałem mięśnie w ogniu, ale umysł jaśniejszy niż od lat.

Jeśli chcieli, żebym zginął niech mają tę złudę. Ale gdy tylko wrócili do mojego domu, pewni swego, będę na nich czekał. I wtedy pokażę im, czym jest prawdziwy „prezent”.

Trzy dni później Michał i Ewelina wrócili do biura w Warszawie, ich twarze idealnie puste. „To był tragiczny wypadek”, powtarzała Ewelina pracownikom, błyszczące oczy udając smutek. Powiedzieli straży przybrzeżnej, iż wypadłem za burtę starzec, który nie dał rady. Nie znaleźli ciała, tylko papiery do podpisania.

W bibliotece, wśród dębowych półek, otworzyli butelkę szampana. Śmiali się, pewni zwycięstwa. Ale gdy Ewelina sięgnęła po pilota, ekran telewizora rozbłysnął nie wiadomościami, ale moją twarzą.

„Niespodzianka”, powiedziałem na nagraniu. Mój spokojny głos przebił się przez ich pewność siebie.

Kieliszek wypadł z ręki Michała. Ewelina otworzyła usta, ale słowa utknęły jej w gardle.

„Film kosztował. Skoro to oglądacie, znaczy, iż próbowaliście ukraść to, co zbudowałem. Chcecie pieniądze? Proszę bardzo. Ale najpierw usłyszycie prawdę o swoim 'dziedzictwie’.”

Przewidziałem zdradę lata wcześniej. Mój adwokat, człowiek, któremu ufałem od siedemnastego roku życia, pomógł mi założyć fundusz. Gdybym zginął w podejrzanych okolicznościach, pieniądze trafiłyby do Michała ale pod jednym warunkiem: każda złotówka musiałaby iść na cele charytatywne, domy weteranów i stypendia. Ewelina zawsze śmiała się z moich darowizn, nazywając je „wyrzutami sumienia starucha”. Nie wiedziała, iż to była moja droga ucieczki.

„Dziesięć milionów złotych”, mówiłem na nagraniu. „I ani grosza nie zobaczycie, chyba iż zarobicie je tak, jak ja: cegła po cegle, umowa po umowie, poświęcenie po poświęceniu.”

Nagranie się skończyło, zostawiając bibliotekę w ciszy.

A potem nastąpił prawdziwy cios. Wszedłem do biblioteki żywy. Ubrany w nienaganny garnitur, z blizną na czole jako jedynym śladem walki z morzem. Michał zbladł, kolana mu zadrżały jak dziecku przyłapanemu na kradzieży ciastek. Ewelina jednak stała sztywno, oczy zwężone jak u hazardzisty stawiającego wszystko na jedną kartę.

„Powinieneś nie żyć”, syknęła.

„A jednak jestem”, odparłem. „I to jest mój dar dla was obojga: wolność. Wolność ode mnie, od pieniędzy, które znacie bardziej niż rodzinę. Spakujecie się dziś. O świcie znikniecie z tego domu, z firmy, ze wszystkiego, co zbudowałem. Życzyłem wam dobrze teraz jesteście wolni.”

Ewelina nie zamierzała się poddać. „Nie możesz nas tak wymazać!”, warknęła, chodząc po dywanie jak osaczony zwierzak. „Michał jest twoim synem. Należysz mu się wszystko!”

Michał milczał, czoło mokre od potu. Patrzył na nas, rozdarci, ale zbyt tchórzliwy, by wybrać stronę.

„Należę mu się?”, warknąłem. „Dałem mu wszystko: studia, pracę w firmie, miejsce przy stole. A on? Stał się wspólnikiem spisku przeciw własnemu ojcu.”

Ewelina uśmiechnęła się szyderczo. „Myślisz, iż policja uwierzy staruchowi, który oskarża syna o morderstwo? Nie masz dowodów.”

„To ty się mylisz”, odparłem.

Z szuflady biurka wyciągnąłem mały wodoszczelny worek, który przypiąłem do siebie, zanim mnie zepchnęła. W środku była kamera GoPro. Na karcie pamięci nagranie: Ewelina krzycząca „Czas na rekiny!” i śmiech Michała.

Krew odpłynęła z twarzy Michała. Ewelina rzuciła się w moją stronę, ale się cofnąłem. „Jedna kopia jest już u mojego prawnika. Druga w bezpiecznym miejscu. jeżeli cokolwiek mi się stanie, świat to zobaczy.”

Wtedy walka się skończyła. Michał osunął się na fotel, zakrywając twarz dłońmi. Ewelina jednak podeszła powoli do drzwi, twarz kamienna. „Jesteś okrutnym człowiekiem”, powiedziała cicho. „Nie chcesz syna chcesz żołnierza. Może kiedyś umiałeś kochać.”

Jej słowa zabolały, ale tylko na chwilę. Kochałem syna. W głębi serca przez cały czas go kochałem. Ale miłość nie powinna być ślepa.

O świcie ich walizki stały przy dr