Szwagierka uważa, iż to nasza rola, aby rozpieszczać jej dzieci

Siostra mojego męża uważa, iż to właśnie my powinniśmy rozpieszczać jej dzieci.

Zawsze operuje takimi bardzo mglistymi sformułowaniami. Jak tylko powie: „Ale by się dzieciom chciało obejrzeć ten nowy filmik”, to już mój mąż ma się zrywać i prowadzić siostrzeńców do kina. A gdy rzuci: „Taka piękna pogoda, a wy w domu siedzicie”, to znaczy, iż mamy zabrać jej dzieci do parku rozrywki, oczywiście za nasze pieniądze.

Ja za to nigdy nie łapię tych podpowiedzi. A jak już są zbyt oczywiste, udaję, iż nic nie zrozumiałam. Jak chcesz o coś prosić, to proś wprost. Bez tych gier. Ale mój mąż od razu łapie, o co chodzi jego siostrze.

Kocha swoich siostrzeńców. I moim zdaniem, aż za bardzo ich rozpieszcza. Rozumiem, iż Kasia chce, żeby jej dzieci miały interesujące wspomnienia. Ale uważam, iż to obowiązek rodziców, a nie wujków czy cioć, organizować im czas.

No dobra, czasem można zrobić coś dla cudzych dzieci. W końcu rodzina. Ale to nie jest nasz obowiązek! Niedawno miał imieniny nasz siostrzeniec, Tomek. Urodziny już minęły, więc daliśmy mu całkiem fajny prezent – porządny rower. Ale Kasia i tak przyszła z nowymi aluzjami. Wygląda na to, iż według niej rower to za mało. Ona wpadła na pomysł, iż Tomek powinien pojechać na weekend do Włoch. Oczywiście z nią, bo przecież mały chłopiec nie może sam podróżować.

W języku podpowiedzi brzmiało to tak: „Tomek od zawsze marzył, żeby zobaczyć Włochy.” A przetłumaczone zostało dopiero podczas imienin, gdy brat wręczył jej tort, a nie wycieczkę. Mnie tam nie było, bo pracowałam. Mąż pojechał sam. Dał Tomkowi poduszki, które układały się w jego imię. Długo szukaliśmy w internecie odpowiedniego prezentu na tę okazję. Zwykle w domu Tomka tego typu dni się nie celebrowało.

Z każdym rokiem wymagania Kasi rosną, i zaczyna mnie to już męczyć. Ale mój mąż tak kocha tych dzieciaków, iż nic nie mogę zrobić. Zawsze marzył o własnych dzieciach, ale jakoś nie wyszło. Więc całą swoją miłość przelał na siostrzeńców. Wystarczyło, iż ich mama kazała im zrobić słodkie minki i błagalnym tonem o coś poprosić – a mąż już biegł spełniać ich zachcianki. Ja to rozumiałam, ale on wierzył, iż jego siostra nie wykorzystałaby dzieci w tak okropny sposób. Aż w końcu zaszłam w ciążę.

Od razu powiedziałam mężowi. Wpadł w taką radość, iż prawie tańczył wokół mojego brzucha. Gdy Kasia znowu poprosiła o wyjazd, mąż odmówił i oznajmił, iż niedługo będzie miał własne dziecko. Wtedy jego siostra się obraziła i kazała mu wyjść. Potem zadzwoniła do mnie i zaczęła krzyczeć. Pytała, jak śmiałam zajść w ciążę, oskarżała, iż zrobiłam to specjalnie, żeby jej dzieci cierpiały. Nie słuchałam tych wyzwisk, tylko odłożyłam słuchawkę.

Później przyszli siostrzeńcy z własnoręcznie zrobionymi kartkami. Napisali na nich: „Wujku, nie zostawiaj nas” i „Po co ci własne dzieci, skoro masz nas?”. Zastali go pod pracą. Ciekawe, kto im podsunął ten genialny pomysł. Chyba same by nie wymyśliły takiego tekstu. Ale Kasia się przeliczyła – efekt był odwrotny do zamierzonego.

Mąż wrócił do domu, przyniósł te kartki i zreflektował się, jaki był głupi przez te wszystkie lata.

— Ale ze mnie idiota! — powiedział. — „Wujku, zepsuła nam się mikrofalówka, po szkole nie mamy jak podgrzać obiadu, boimy się gazu. A mamusia nie ma pieniędzy na nową, kup nam, prosimy.” — zaczął przedrzeźniać dzieci. — Ona zawsze tak robiła! Podpuszczała je, żeby coś wyżebrały, a ja w to wierzyłem. No debil!

Natychmiast zmienił swoje podejście. Wcześniej dawał Kasi wszystko, choćby ostatnie złotówki, byle tylko jej dzieciom było dobrze. Teraz usiadł i spisał wszystkie wydane na nie kwoty.

Po tym wszystkim Kasia była na tyle bezczelna, iż przyszła do naszego domu „na rozmowę”.

— Skoro niedługo będziecie mieli własne dziecko, to może, braciszku, dasz nam ostatni prezent? Już więcej nie przyjdę. Tylko samochód by się przydał, żeby dzieci wozić — rzuciła od progu.

Zamiast odpowiedzi, mąż wsadził jej w ręce swoje notatki i zażądał zwrotu wszystkich wydanych pieniędzy. Dał pół roku czasu. I wyrzucił ją za drzwi.

— Idź już. Masz jeszcze czas, żeby znaleźć pracę — powiedział na pożegnanie.

Teraz koleżanki Kasi piszą do mnie po wszystkich mediach społecznościowych. Oskarżają, iż przez mnie dzieci są głodne i bez męskiego wsparcia. Wysyłam je wszystkie w siną dal. Kasia i tak ma niezłe życie – mój mąż zrzekł się spadku rodziców, więc wszystko, w tym mieszkanie, zostało dla niej. A jej były mąż zostawił jej drugie mieszkanie, żeby miała gdzie mieszkać z dziećmi. Więc żyje w jednym, drugie wynajmuje, no i jeszcze alimenty dostaje.

Nie sądzę, żeby zginęła. A u nas też jest całkiem nieźle.