Pies służbowy nagle zaczął szczekać na małą dziewczynkę z rodzicami – wtedy policjanci zauważyli coś dziwnego w jej zachowaniu

Był zupełnie zwykły dzień na lotnisku Chopina w Warszawie. Pasażerowie przemykali między terminalami, walizki turkotały po podłodze, jedni pędzili na samolot, inni dopiero co wylądowali. Wszystko szło normalnym torem.
Funkcjonariusz ochrony Krzysztof Kowalski pełnił służbę w strefie kontroli razem ze swoim psem owczarkiem niemieckim o imieniu Burek. Burek był doświadczonym psem służbowym. Po latach pracy znał przepisy lotniska lepiej niż ktokolwiek inny.
Mijali ich różni ludzie: zmęczony biznesmen z małą torbą, dwie gadatliwe dziewczyny w dresach, starsze małżeństwo. Burek choćby na nich nie spojrzał.
Ale gdy podeszła młoda rodzina mama, tata i ich około pięcioletnia córeczka trzymająca wielkiego pluszowego misia Burek nagle się spiął. Zamarł w bezruchu, położył uszy po sobie, a potem rzucił się do przodu i zaczął głośno szczekać na dziewczynkę, krążąc wokół niej i węsząc intensywnie misia.
Co pan robi?! krzyknęła mama, zasłaniając córkę i przyciągając ją mocno do siebie. Zabierzcie tego psa!
Krzysztof pociągnął za smycz i wydał komendę, ale Burek nie posłuchał. Wciąż szczekał i warczał, wpatrzony uporczywie w pluszaka.
Przepraszam, proszę pani powiedział funkcjonariusz ale muszę was zatrzymać. To procedura. Proszę za mną.
Przeszukanie nic nie dało: bagaż czysty, dokumenty w porządku, zero śladów zakazanych substancji. Ale Burek wciąż szczekał i nie spuszczał wzroku z zabawki.
Spokojnie, stary, tu jest czysto szepnął Krzysztof, pochylając się do psa. Co cię tak rusza?
Burek zaszczekał jeszcze raz i przycisnął nos do misia.
Możemy już iść? spytała mama niecierpliwie. Nasz lot do Porto jest za godzinę.
Tak, proszę pani, tylko proszę podpisać to oświadczenie odparł Krzysztof, podając tablet z formularzem rezygnacji z dalszej kontroli.
Kobieta wzięła tablet, a Krzysztof zauważył, iż jej ręce drżą.
Odsunął się i powiedział stanowczo:
Przepraszam, ale musicie zostać. Dzisiaj nigdzie nie lecicie.
Ale dlaczego?! wybuchnął tata. To absurd! Przeszliśmy kontrolę!
Problem nie w was. Problem w waszej córce cicho odpowiedział Krzysztof, patrząc na dziewczynkę.
I wtedy funkcjonariusz zauważył coś bardzo nieoczekiwanego i przerażającego.
Ostrożnie zabrał misia od dziecka i poszedł z Burkiem do pomieszczenia służbowego. Po chwili wrócił blady, niosąc zdjęcie rentgenowskie.
W środku zabawki są kapsułki z rzadkim syntetycznym narkotykiem. Bardzo drogim. Tak dobrze ukryte, iż zwykłe skanery ich nie wykryły.
Mama opadła na krzesło, jej ramiona drżały.
To nie my! krzyknęła. My… my nie wiedzieliśmy! Kupiliśmy misia wczoraj na ulicy od kobiety z wózkiem. Córka sama go wybrała!
Sprawdzimy to powiedział Krzysztof i wyszedł z sali.
Dwa dni później śledztwo ujawniło zaskakującą prawdę: kobieta z wózkiem nie była sprzedawczynią, ale kurierką grupy przestępczej. Oferowała zabawki z ukrytym ładunkiem podróżnym z dziećmi, wiedząc, iż rzeczy dzieci rzadko są dokładnie sprawdzane.
Rodzina była niewinna. Wypuszczono ich, a miś stał się dowodem w sprawie. Policja zatrzymała trzy osoby związane z przemytem narkotyków w pluszakach.
A Burek? Został bohaterem. Na lotnisku zawisła tablica ku jego czci: Pies, który wyczuł prawdę.