Opiekowałam się staruszką, która mnie lekceważyła. Jej testament wycisnął mi łzy.

Gdy przyjechałem do Wrocławia, miałem dwadzieścia siedem lat. W Mołdawii została moja mama, która niedługo miała przejść operację, a do tego wisiały nad nami długi z kredytu. Obiecałem sobie, iż wytrzymam najwyżej półtora roku – i wrócę. Do domu.

Pracę znalazłem gwałtownie – przez agencję dostałem propozycję opieki nad starszą panią. Właścicielka mieszkania, Bogumiła Nowak, szukała kogoś, kto zajmie się jej osiemdziesięcioletnią matką, Wandą. Zgodziłem się. Pensja była niewysoka, ale stabilna.

Od pierwszego dnia starsza pania przyjęła mnie jak wroga. „Kim pan jest?” – spytała od progu. Odpowiedziałem, a ona skrzywiła się: „Znów Mołdawianin. Najpierw Cyganie, teraz pan. Same śmieci do mnie przysyłają”. Z każdym dniem było gorzej.

Każdego ranka słyszałem pretensje: kasza źle ugotowana, kurz niedokładnie wytarty, drzwi za głośno zamknięte, oddycham za głośno. Czasem podsłuchiwałem, jak mówi do córki przez telefon: „Na pewno kradnie. Zobaczysz. Pilnuj jej”. Robiło mi się niedobrze. Myłem jej nogi, pomagałem wstawać, kupowałem leki, a w zamian dostawałem tylko pogardę.

Wytrzymałem pół roku. Tylko myśl o mamie w szpitalu powstrzymywała mnie przed wyjściem. Aż któregoś dnia oskarżyła mnie o kradzież pięciuset złotych. Przeszukaliśmy wszystko – banknoty znalazły się w jej torebce. Żadnych przeprosin, tylko chłód w oczach.

Spakowałem się. Powiedziałem, iż odchodzę. Stała w drzwiach z lodowatym uśmieszkiem: „No to spadaj. I tak wrócisz – twoja bida cie dogoni”.

„Poradzę sobie” – odparłem cicho. „Nawet bez pani”.

Wtedy w jej głosie pojawiło się coś nieoczekiwanego. Zero złości. Tylko zagubienie:

„Ty… to wszystko przez matkę wytrzymałeś?”

Zamarłem. Skinąłem głową. Opowiedziałem wszystko – o operacji, długach. Słuchała w milczeniu. W końcu podeszła powoli, usiadła obok, wzięła mnie za rękę – i… rozpłakała się. Po prostu. Bez słów. Łzy płynęły po pomorzonych policzkach.

„Przepraszam… Mściłam się. Nie na tobie. Na córce. Ona mnie zostawiła. Myślałam, iż jeżeli odejdziesz – wróci. A ty… ty to wszystko wytrzymałeś. Dla matki”.

Od tamtego dnia wszystko się zmieniło. Rozmawialiśmy godzinami. Ona opowiadała o swoim życiu, ja – o swoim. Dała mi choćby pieniądze, żebym odwiedził mamę. A gdy wróciłem – powitała mnie własnoręcznie zrobionym szalikiem.

Cztery miesiące później odeszła. Cicho, we śnie. Płakałem jak po własnej babci.

Tydzień później Bogumiła przyszła z prawnikiem.

„Muszę pana poinformować o testamencie” – powiedział mężczyzna. „Wanda Nowak przekazała panu… znaczną sumę”.

Bogumiła zbladła: „Ona zwariowała! Co pan zrobił mojej matce?! Kupił ją?”

Spojrzałem na nią w milczeniu. Potem niespodziewanie podszedłem – i przytuliłem.

„Właśnie to. Po prostu przytuliłem.”

I tego dnia zrozumiałem, iż czasem najtwardsze serce topnieje od zwykłej ludzkiej czułości. A największe bogactwo to nie pieniądze – tylko przebaczenie.