Mężczyzna źle się poczuł na ulicy, a tylko ja podszedłem z pomocą.

Pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj. Jeździłem autobusem na uczelnię. Zima, mróz, szyby zaparowane, w środku duszno, zapach taniego tytoniu i starych ubrań. Na jednym z przystanków wszedł mężczyzna, może pięćdziesięcioletni. Ledwo trzymał się na nogach, chwycił za poręcz, jakby to była jego ostatnia deska ratunku. Najpierw pomyślałem – pijany. Ale gwałtownie zrozumiałem, iż coś jest nie tak. Miał zamglone oczy, szarą cerę, poruszał się ospale.

Wysiedliśmy na tym samym przystanku. Nie wiem, co mną kierowało, ale poszedłem za nim. Szedł nierówno, kołysząc się, jakby każdy krok wymagał od niego wysiłku. Podszedłem bliżej.

— Przepraszam, czuje się pan źle? — zapytałem.
Spojrzał na mnie wzrokiem pełnym bólu i dezorientacji. Nie zdążył odpowiedzieć – po chwili po prostu runął na ziemię.

Rzuciłem się do niego, potrząsałem nim, próbowałem ocucić. Bez skutku. Ludzie mijali nas obojętnie. Ktoś odwrócił wzrok, ktoś udawał, iż nie widzi, inni przyspieszyli kroku. Tylko ja klęczałem przy tym nieznajomym, trząsłem go za ramiona i krzyczałem do telefonu, wzywając pogotowie.

Karetka przyjechała szybko. Lekarze działali sprawnie, bez zbędnych słów. Jeden z nich – starszy, z siwymi skroniami – spojrzał na mnie i powiedział:
— Dobrze zrobiłeś. Gdyby nie ty, nie przeżyłby.

Podziękowałem i poszedłem na zajęcia. Spóźniłem się, ale w środku czułem, iż zrobiłem coś ważnego.

Żyliśmy z mamą sami. Ojciec odszedł, gdy jeszcze się nie urodziłem. Mama pracowała jako sprzątaczka. Pomagałem jej, wstawałem przed świtem, odgarniałem śnieg, nosiłem ciężkie worki. Nie narzekaliśmy. Po prostu żyliśmy.

Aż pewnego mroźnego poranka, gdyśmy właśnie odgarniali śnieg, podjechał drogi samochód. Wysiadła z niego kobieta – elegancka, z klasą, każdy szczegół mówił o jej zamożności.

— Ty jesteś Bartosz? — spytała.
— Tak…
— Lekarz dał mi twój kontakt. Uratowałeś mojego męża. Nie przeżyłby, gdyby nie ty… Dziękuję ci.

Wręczyła mi kopertę. Skinąłem tylko głową. W środku były pieniądze – wystarczająco, by spłacić długi mamy. Pierwszy raz widziałem, jak płacze ze szczęścia.

Skończyłem studia, zacząłem pracę w straży pożarnej. Mama była ze mnie dumna.
— Jesteś prawdziwym człowiekiem, synu. Dobrym, wrażliwym.

Parę lat później poznałem Kingę. Skromna, mądra, prawdziwa. Kiedy przyprowadziłem ją do domu, mama od razu przytuliła ją jak córkę.

— Taką bym ci życzyła na żonę — szepnęła mi do ucha.

Przyszedł czas na poznanie jej rodziców. Denerwowałem się – ich świat był inny. Ojciec – właściciel firmy, matka – wykładowca akademicki. Weszliśmy do domu, a pierwsze, co zobaczyłem, to mężczyzna, który nagle zbladł i usiadł, nie odrywając ode mnie wzroku.

— To ty? — wyszeptał.
Potem wstał, podszedł i mocno mnie uściskał.
— Kinga, pamiętasz, jak opowiadałem ci tę historię? O chłopaku, który uratował mi życie? To on…

Poznałem go. Tamten mężczyzna, którego nie zostawiłem na ulicy. Jego oczy nie były już martwe – przeciwnie, lśniły. I były pełne łez. Odwrócił się do żony:
— Widzisz, los potrafi się odwdzięczać.

Staliśmy wszyscy w uścisku, a nikt nie krył wzruszenia. Ich córka została moją narzeczoną. A on – moim teściem.

I tak jedna chwila ludzkiej wrażliwości zmieniła kilka żyć na zawsze.