Mama zarzuca mi, iż nie pomagam z chorym bratem, ale po szkole uciekłam z domu.

Mama ciągle mi wyrzuca, iż nie pomagam jej z chorym bratem, ale po szkole spakowałam swoje rzeczy i uciekłam z domu.

Weronika siedziała na ławce w parku w Poznaniu, patrząc na opadające liście wirujące w jesiennym wietrze. Jej telefon znów zadrżał — kolejna wiadomość od matki, Anny: „Nas zostawiłaś, Weronika! Jacek ma się coraz gorzej, a ty żyjesz swoim życiem, jakby cię to w ogóle nie obchodziło!” Każde słowo było jak cios, ale Weronika nie odpowiadała. Nie potrafiła. W jej sercu walczyły ze sobą poczucie winy, gniew i ból, które ciągnęły ją z powrotem do domu, z którego uciekła pięć lat temu. Wtedy, w wieku osiemnastu lat, podjęła decyzję, która podzieliła jej życie na „przed” i „po”. A teraz, mając dwadzieścia trzy lata, przez cały czas nie była pewna, czy postąpiła słusznie.

Weronika dorastała w cieniu młodszego brata, Jacka. Miał trzy lata, gdy lekarze zdiagnozowali u niego ciężką postać epilepsji. Od tamtej pory ich dom zamienił się w szpitalną salę. Matka, Anna, poświęciła się synowi: leki, wizyty u specjalistów, ciągłe badania. Ojciec odszedł, nie wytrzymując presji, zostawiając Annę samą z dwójką dzieci. Weronika, która wtedy miała siedem lat, stała się niewidzialna. Jej dzieciństwo rozpłynęło się w obowiązkach związanych z bratem. „Weronika, pomóż z Jackiem”, „Weronika, nie hałasuj, on nie może się denerwować”, „Weronika, poczekaj, teraz nie czas dla ciebie”. Czekała, ale z każdym rokiem czuła, jak jej własne marzenia i pragnienia odsuwają się coraz dalej.

W wieku nastoletnim Weronika nauczyła się być „wygodna”. Gotowała, sprzątała, opiekowała się Jackiem, gdy mama biegała po szpitalach. Koledzy ze szkoły zapraszali ją na spotkania, ale odmawiała — w domu zawsze była potrzebna. Anna chwaliła ją: „Jesteś moim oparciem, Weronika”, ale te słowa nie dawały ciepła. Widziała, jak matka patrzy na Jacka — z miłością zmieszaną z rozpaczą — i rozumiała, iż dla niej samej takiego spojrzenia nie będzie. Nie była córką, ale pomocnicą, której rolą było odciążać rodzinę. W głębi serca kochała brata, ale ta miłość była przesiąknięta zmęczeniem i urazą.

W klasie maturalnej Weronika czuła się jak cień. Jej rówieśnicy rozmawiali o studiach, imprezach, planach na przyszłość, a ona nie mogła myśleć o niczym innym niż o rachunkach za leczenie i łzach mamy. Pewnego dnia, wracając ze szkoły, zastała Annę w histerii: „Jacek potrzebuje nowej terapii, a nie mamy pieniędzy! Musisz pomóc, Weronika, znajdź pracę po szkole!” Wtedy coś w niej pękło. Spojrzała na matkę, na brata, na ściany, które duszą ją całe życie, i zrozumiała: jeżeli zostanie, zniknie na zawsze. Czuła ból, ale nie potrafiła już być tą, której od niej oczekiwano.

Po maturze Weronika spakowała plecak. Zostawiła kartkę: „Mamo, kocham was, ale muszę odejść. Wybacz”. Z pięcioma tysiącami złotych, które uzbierała z dorywczych prac, kupiła bilet do Warszawy. Tamtego wieczoru, siedząc w pociągu, płakała, czując się jak zdrajczyni. Ale jednocześnie w jej piersi pojawiło się coś nowego — nadzieja. Chciała żyć, uczyć się, oddychać, nie oglądając się na szpitalne korytarze. W Warszawie wynajęła kąt w akademiku, zatrudniła się jako kelnerka, zaczęła studia zaoczne. Po raz pierwszy poczuła się człowiekiem, a nie tylko funkcją.

Anna nie wybaczyła jej. Pierwsze miesiące dzwoniła, krzyczała, błagała, by wróciła. „Jesteś egoistką! Jacek cierpi bez ciebie!” — jej głos ranił Weronikę jak nóż. Wysyłała matce pieniądze, kiedy mogła, ale nie zamierzała wracać. Z czasem telefony stały się rzadsze, ale każda wiadomość była pełna wyrzutów. Weronika wiedziała, iż Jackowi jest ciężko, iż mama jest wyczerpana, ale nie była już w stanie dźwigać tego ciężaru. Chciała kochać brata jak siostra, a nie jak opiekunka. A jednak za każdym razem, czytając słowa matki, zadawała sobie pytanie: „Kim bym była, gdybym została?”

Teraz Weronika żyje własnym życiem. Ma pracę w biurze, przyjaciół, plany związane z magisterką. Ale cień przeszłości nie odpuszcza. Tęskni za Jackiem, za jego uśmiechem, gdy miał dobre dni. Kocha matkę, ale nie potrafi wybaczyć jej tego, iż ukradła jej dzieciństwo. Anna wciąż pisze, a każda wiadomość jest jak echo domu, z którego Weronika uciekła. Nie wie, czy kiedykolwiek będzie mogła wrócić, wytłumaczyć się, pogodzić. Ale jedno wie na pewno: tamtego dnia, gdy pociąg zabrał ją z Poznania, ocaliła siebie. I ta prawda, choć gorzka, daje jej siłę, by iść dalej.