Małżeństwo wpadło z mostu do głębokiej rzeki i ledwo uniknęło utonięcia, gdy nagle zobaczyli zbliżającego się ogromnego słonia, który…

Małżeństwo spadło z mostu prosto do głębokiej rzeki i ledwo nie utonęło, gdy nagle zauważyli, iż ogromny słoń powoli zbliża się w ich kierunku
Państwo Kowalscy od lat mieszkali w małym miasteczku podzielonym przez rwącą rzekę. Kiedyś przerzucono przez nią stary, drewniany most, który od dawna groził zawaleniem, ale miejscowi wciąż czasem z niego korzystali, by skrócić sobie drogę.
Tego dnia Ewa i Jan postanowili przejść się tą niepewną konstrukcją. Deski trzeszczały pod ich stopami, a spróchniałe belki jęczały pod ciężarem. W dole rzeka huczała nurt był tak silny, iż choćby najlepszy pływak mógł w niej zginąć.
Gdy byli już w połowie drogi, rozległ się przeraźliwy trzask. Podłoga załamała się pod nimi. Ewa krzyknęła i zachwiała się, ale Jan w ostatniej chwili chwycił ją za rękę. Mimo jego wysiłków most walił się zbyt szybko. W sekundę oboje wpadli w lodowatą toń.
Woda ścisnęła ich jak kleszcze. Wir porwał ich, miotając bezlitośnie. Ewa łapała powietrze, ale fale wciąż ją zalewały. Jan, choć sam ledwo zipiał, nie puszczał jej dłoni. Walczył, wiosłując jedną ręką, drugą przyciągając żonę, by nie dać się porwać.
W końcu udało mu się uchwycić zwisającą gałąź. Przyciągnął Ewę, by mogła zaczerpnąć tchu. Tak trwali, wołając o pomoc, ale wokół nie było żywej duszy.
Nagle Jan poczuł ruch za plecami. Odwrócił się i oniemiał. W ich stronę szedł ogromny słoń. Jego potężna sylwetka wznosiła się nad wodą, a Ewa w panice zakryła twarz, pewna, iż to koniec.
Lecz zwierzę, zamiast zaatakować, wyciągnęło trąbę. Jan zrozumiał słoń chce ich ocalić. Pchnął Ewę w jego kierunku, a on delikatnie objął ją, potem jego, i posadził na swym grzbiecie.
Drżący, ale cali, trzymali się mocno, gdy słoń kroczył przez rzekę, nieugięty jak skała. Gdy dotarli na brzeg, para zsunęła się na ziemię. Słoń spojrzał na nich swymi głębokimi, spokojnymi oczami, odwrócił się i odszedł w las, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie.
Stali tam długo, przemoknięci, ale pełni wdzięczności. Czasem pomoc przychodzi z najmniej oczekiwanej strony warto mieć serce otwarte na cuda, choćby te na słoniowych nogach.